Dr MICHAŁ ŻMIGRODZKI (28.02.1848 - 01.05.1919)

Polski humanista, bibliotekarz,  literat, filozof, historyk sztuki, etnograf, autor rozpraw naukowych poświęconych kulturze polskiej i europejskiej, publicysta, działacz społeczny, kustosz biblioteki Branickich w Suchej.

W latach 1869 - 1871 studiował na  Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie na Uniwersytetach w Monachium i Paryżu. W 1898 r. uzyskał doktorat na Uniwersytecie w Heidelbergu, za rozprawę na temat budownictwa Arabów i Maurów w Hiszpanii.

Należał do różnych towarzystw naukowych polskich i zagranicznych, m.in. wchodząc w skład Komisji Archeologicznej i Komisji Antropologicznej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Archeologicznego w Moskwie i Towarzystwa Historycznego we Lwowie, działał również w londyńskich organizacjach walczących o równouprawnienie kobiet. Brał udział w licznych kongresach naukowych, prowadził ożywioną działalność piśmienniczą:  Napisał kilka utworów literackich, z których wydania doczekał się  w 1892 r. dramat historyczny Jeremiasz prorok.

W 1882 r. objął obowiązki kustosza w bibliotece Branickich na zamku w Suchej, gdzie pracował niemal przez 40 lat, . Sporo uwagi poświęcił opracowaniu zbiorów specjalnych: numizmatyce, rękopisom i archiwaliom, grafice i kartografii. Propagował i popularyzował zbiory biblioteki na łamach czasopism i wystawach organizowanych w kraju i za granicą. W "Przewodniku Bibliograficznym" w 1885 r. opublikował pierwszy spis rękopisów Biblioteki Branickich. 

Żmigrodzki realizował swoje idee także w aktywnej działalności społecznej. Został wybrany pierwszym Prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej. Był jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" oraz opiekunem miejscowej szkoły. Wspólnie z Teresą Nieszczyńską - nauczycielką suską - organizował dla młodzieży i dorosłych kursy dokształcające. Działał w Towarzystwie Wzajemnej Pomocy w Suchej, w Makowie, i Wadowicach . Propagował edukację i czytelnictwo wśród najuboższych.