|
Dr MICHAŁ ŻMIGRODZKI (28.02.1848 - 01.05.1919)
Polski humanista, bibliotekarz, literat, filozof, historyk sztuki, etnograf, autor rozpraw naukowych poświęconych kulturze polskiej i europejskiej, publicysta, działacz społeczny, kustosz biblioteki Branickich w Suchej.
W latach 1869 - 1871 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie na Uniwersytetach w Monachium i Paryżu. W 1898 r. uzyskał doktorat na Uniwersytecie w Heidelbergu, za rozprawę na temat budownictwa Arabów i Maurów w Hiszpanii.
Należał do różnych towarzystw naukowych polskich i zagranicznych, m.in. wchodząc w skład Komisji Archeologicznej i Komisji Antropologicznej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Archeologicznego w Moskwie i Towarzystwa Historycznego we Lwowie, działał również w londyńskich organizacjach walczących o równouprawnienie kobiet. Brał udział w licznych kongresach naukowych, prowadził ożywioną działalność piśmienniczą: Napisał kilka utworów literackich, z których wydania doczekał się w 1892 r. dramat historyczny Jeremiasz prorok.
W 1882 r. objął obowiązki kustosza w bibliotece Branickich na zamku w Suchej, gdzie pracował niemal przez 40 lat, . Sporo uwagi poświęcił opracowaniu zbiorów specjalnych: numizmatyce, rękopisom i archiwaliom, grafice i kartografii. Propagował i popularyzował zbiory biblioteki na łamach czasopism i wystawach organizowanych w kraju i za granicą. W "Przewodniku Bibliograficznym" w 1885 r. opublikował pierwszy spis rękopisów Biblioteki Branickich.
Żmigrodzki realizował swoje idee także w aktywnej działalności społecznej. Został wybrany pierwszym Prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej. Był jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" oraz opiekunem miejscowej szkoły. Wspólnie z Teresą Nieszczyńską - nauczycielką suską - organizował dla młodzieży i dorosłych kursy dokształcające. Działał w Towarzystwie Wzajemnej Pomocy w Suchej, w Makowie, i Wadowicach . Propagował edukację i czytelnictwo wśród najuboższych.
|